Kabłączki brązowe posrebrzane (2 sztuki), Gniezno, Góra Lecha, podgrodzie III, wczesne średniowiecze (XII-XIII w.)
Prezentowane dwa zabytki to charakterystyczne ozdoby głowy Słowianek, popularne w okresie wczesnego średniowiecza (VIII-XIII w.), zwane kabłączkami skroniowymi. Dwuczłonowa nazwa tej ozdoby pochodzi od kształtu przedmiotu: „kabłączek”, bo to rodzaj kabłąka (z drutu lub zwiniętej blaszki) wygiętego w otwarte lub zamknięte kółko – oraz „skroniowy”, ponieważ był noszony w okolicy skroni, o czym świadczą znaleziska grobowe. Kabłączki znajdowane są najczęściej w grobach kobiecych, również na terenie Gniezna ale znajduje się je także w miejscach osadowych (mieszkalnych). Właśnie kabłączki pokazywane na zdjęciu pochodzą z wykopalisk na terenie IIII podgrodzia gnieźnieńskiego. Wykonane zostały z „esowato” wygiętego drutu brązowego z wyodrębnionym uszkiem i pokryte zostały cienką warstewką srebra. Spotyka się także kabłączki wykonane z drutu srebrnego, cynowego, rzadziej ze złota czy ołowiu. Uszko służyło do przymocowania owych ozdób do przepaski lub czepca na głowie, głównie w okolicy skroni. Poszczególne Słowianki nosiły od kilku do kilkunastu takich ozdób stanowiących oznakę zamożności ich właścicielki.
Kabłączki noszone przez Słowianki z terenów obodrzycko-pomorskich wykonywano inaczej tzn. ze zwiniętej bogato zdobionej blaszki czyli ozdoby te były w środku puste.
Prezentowane zabytki pochodzą z młodszej fazy rozwojowej kabłączków, charakteryzującej się stosunkowo dużą średnicą, stąd można je datować na XII – XIII w.
